Seni gördüm… (Mektup – İyi ki doğdun)

Bugün seni rüyamda gördüm. “Anca rüyanda görürsün zaten” dediğini duyabiliyorum… Belki de “kıçın açık kalmış” dersin. Biliyorum 2018 sonrası çok şey değişti, her ne kadar sen “herkes aynı insan” demiş olsan da. Benim tanıdığım sen, 2018de kaldı, sonrasını tanıyamıyorum. Ama seni suçlamıyorum, belki biraz. Daha çok kendimi suçluyorum, hatta yargılıyorum.

Neyse rüyaya geçelim. Eskiden olsa “o ‘rüya’ kim?” derdin. Öyle kıskanırdık birbirimizi… Neyse, öncelikle belirteyim ki rüyaları doğrudan kontrol edebilme yeteneğim yok ama gördüğüm en güzel rüyalardan biriydi.

Başlayalım. Bu bir rastlantıydı. Hiç bir şekilde buluşmayı planlamamıştık. Bir otel lobisinde birbirimizi görmüştük. Tahminimce yıl 2020 falan ama sen hala 2018deki halindesin. Belki de 2018de sürtüşmek yerine oturup konuşabilsek neler olabileceğini görmüşümdür. Neyse. Sen ailenleydin, ben yalnız. Detaylar pek yok kusura bakma.

Göz göze geldiğimizde önce ikimiz de donup kaldık. Sonra gülümseyip yan yana oturduk, sanki aradan yıllar geçmemiş gibi… Hâlâ aynı alaycı konuşman, aynı aceleciliğin vardı. Ben ise sana bakarken hem huzurlu hem de kırık hissettim. Çevrede insanlar vardı ama o an yalnızca biz vardık gibi geldi. Uzun uzun konuşmadık, sonra “hadi bir yerlere gidelim” dedin. Sanki kelimelerden çok bakışlarınla anlaşıyorduk.

Sonra seninle sinemaya gitmeye karar veriyoruz. Sinema salonunda oturacağımız yeri ararken sen birden “bekle” deyip gidiyorsun ve sen geri geldikten kısa bir süre sonra 2 sinema personeli gelip salonu bizim için hazırlayarak salondan ayrılıyorlar. Gidip tüm koltukları almışsın.

O an çok şaşırmıştım. Çünkü bu tam senlik bir hareketti; abartılı, beklenmedik ama içten. Bana dönüp “seninle baş başa izlemek istedim” derken gözlerinde çocukça bir heyecan vardı. Ben ise hem gülüyor hem de içimden “işte bu yüzden onsuz olmadı” diyordum. Sinema salonu tamamen boştu, yalnızca biz vardık ve ilk defa dış dünyanın yükleri üzerimizden kalkmış gibiydi.

Sonra sinema salonunun ortasında öpüşmeye başlıyoruz. Salonun en arkasına gittiğimizde odanla sinema salonunun birleşik olduğunu fark ediyorum. Hemen kapının arkasında soyunup arkanı dönüp hafifçe eğiliyorsun. Bense kalçana bir buse bırakıyorum. (Evet, bu da başka bir kadın adı değil.)

Ama sonra kapıyı kilitlemeye fırsatımız olmadığı için birden kapı aralanıyor ve bize çarparak açılamıyor. Ben hemen kapıyı kapatıp kilitlesem de kapının diğer tarafındaki babandı ve bizi görmüştü. Bas-bas bağırıyordu. Babanın yanında 3 kişi daha vardı, biri annendi. Annen ve diğerleri babanı sakinleştirmeye ve uzaklaştırmaya çalışıyordu. İlginç bir şekilde baban hariç herkes bizi normal karşılamıştı.

Sonra sen biraz ıslak gözlerle kısa bir süre bana bakıp boynuma sarılıp ağlamaya başlıyorsun. Ağlayan sesinle bana “Her şey bulanık dağınık darmadağın Murat” diyorsun. Ve uyanıyorum…

Uyandıktan kısa bir süre sonra fark ediyorum ki rüyamda bana söylediğin sözler çok eskide kalmış bir şarkıydı. Şarkının sözlerini hatırlıyorum,

Başta sözleri hatırlasam ve mırıldansam da şarkıyı hatırlamakta zorlanıyorum, şarkının adının “İyi ki doğdun” olduğunu biliyorum ama bu şekilde aratarak bulmak gerçekten zor oldu. Malum her isim için ayrı “İyi ki doğdun” şarkıları daha öncelikli gösteriliyor. Çünkü şarkımız çok eski… Belki unutulmuş…

Neyse, öyle işte. Bu makaleyi yazarken de sıkça dinledim. Hem “İyi ki doğdun” hem de daha fazlasını… “Açık adres“, “Lüzumsuz Savaş“, “Gemiler“, “Saygımdan“

Yazıyı özetleyen söz ne biliyor musun?

Kendimize lüzumsuz bir savaş yarattık.
Haliyle sağ salim çıkamadık.
Deli ruh hali bazen iyi gelir ama biz çok abarttık.
Yolumuzun üstündeki kötü yükleri hep sırtımıza çıkardık.

Belki yarısına gelmeden sıkılır okumazsın ama yine de yazdım. Kendine iyi bak. Tam 2 hafta sonraki doğum günün kutlu olsun. “İyi ki doğdun“