Az önce Televizyondan netflix açmış film izliyordum. Normalde direkt televizyonu kapatırdım ama o an sadece netflixten çıktım. Zaten televizyon izleyen biri değilim. Böyle bir ülkede ne izlenebilir ki!.. Neyse…
Bir reklama denk geldim, okul malzemeleriyle alakalı. Önce bir tane, sonra bir tane daha anı geldi aklıma… Çocukluk anısı…
1. yada 2. sınıfta resim dersinde çizdiğim bir resim çok beğenilmişti. Sonra öğretmen panoya asıcaz diye aldı resmi. Sonra ne mi oldu. O resim kayboldu. Bir daha hiç bulunamadı. Öyle güzel ağaçlar, öyle güzel gökyüzü çizmiştim ki… O resim benim bütün umutlarımı aktardığım bi kağıttı belki… O resimle beraber benim hayattaki bütün umutlarım kayboldu…
O günden sonra hayat bana hiç gülmedi, hiç bişey istediğim gibi, planladığım gibi olmadı. O resim belki benim hayatıda başardığım ilk şeydi. Ve kaybettiler… Belki bu olay benim kişiliğimi, özgüvenimi bile etkilemiş olabilir.
Sonra diğer bir anı ise 5. sınıfta derse geç kalmıştım. İngilizce dersiydi. Öğretmen dedi ki: “Bana ingilizce olarak ‘Özür dilerim, geç kaldım’ dersen sana sözlüden 100 vericem” Bende “I’m sorry, i’m late” dedim. Ne dedi sizce? “Tüh ya, keşke 100 demesiydim.” Ve o 100ü hiç vermedi.
BEN BAŞTA KENDİ ŞANSIM OLMAK ÜZERE, EĞİTİM SİSTEMİNİZİ SİKİM! ÖDÜL SİSTEMİNİZİ SİKİM! VEREMEDİĞİNİZ EĞİTİM YÜZÜNDEN HERŞEYİ KENDİ ÖĞRENMEK ZORUNDA KALAN BİRİ OLARAK HEPİNİZİN AMINA KOYİM!…
Sevgiler…